Kenmerken
- Geschikt voor educatie, huisdier en hobby en natuurbeheer
- Kan gehouden worden in een erf met veel grond, grote tuin en kleine tuin
Status
- Risico: Kwetsbaar
- Aantal teven: 2000
- Trend laatste 15 jaar: stabiel
Gebruik
De Nederlandse schapendoes is met zijn golvende lange haren, grote kuif, snor en baard een harige verschijning. Samen met zijn vrolijke karakter, beweeglijkheid en zijn bijzonder attente houding tegenover de bewegingen van zijn baas, is deze hond zijn naam als schapendoes zeker waard. Met name vroeger werd hij veel als herdershond ingezet.
Belangrijk bij de Nederlandse schapendoes is dat de vacht redelijk veel verzorging vraagt en wekelijks geborsteld moet worden. Daarnaast is het belangrijk dat deze honden genoeg beweging krijgen. Ze zijn makkelijk af te richten, maar kunnen ook wel eens eigenwijs doen en kan zijn baas wel eens in de maling nemen.
Uiterlijk
De schapendoes is een lichtgebouwde, langharige hond met een schofthoogte van 40 – 50 cm. De vacht van de schapendoes is dicht, met voldoende ondervacht. De haren golven iets en kunnen wel 10 cm lang worden. Onder zijn geduchte kuif, snor en baard gaan een paar opvallende grote ronde donkerbruine ogen schuil.
Achtergrond
De Nederlandse schapendoes vindt zijn oorsprong in het begin van de Tweede Wereldoorlog. Door kynoloog Toepoel werd er rond 1947 een inventarisatie gehouden van honden die op de schapendoes lijken, met als voorbeeld de honden zoals afgebeeld op een schilderij van de Vlaming Conradijn Cunaeus (1825 – 1895).
Onder leiding van Toepoel en de door zijn opgestelde ras standaard is in 1947 de vereniging “De Nederlandse Schapendoes” opgericht door een klein aantal enthousiaste fokkers. Een aantal jaren later werd in mei 1952 het ras erkend door de raad van beheer.
