Kenmerken
- Geschikt voor educatie, huisdier en hobby en natuurbeheer
- Kan gehouden worden in een erf met veel grond, grote tuin en kleine tuin
- Oorsprong van dierenras ligt in Friesland
Status
- Risico: Kwetsbaar
- Aantal teven: 2000
- Trend laatste 15 jaar: stabiel
Gebruik
De Friese stabij is ook goed bekend met zijn Friese naam Stabijhoun. Het zijn lieve, aanhankelijke honden met een leergierig, rustig en waaks karakter. Ze zullen niet vals doen of bijten en dit samen met een goede gehoorzaamheid zijn deze dieren erg geschikt als huishond.
Van oudsher zijn ze met name ingezet voor de jacht, geen sloot was te diep om geschoten wild uit de sloot te halen, geen konijn dat meer ongezien het bos uitkwam en geen vos die zich nog kon verstoppen. Het zachte karakter speelde ook een rol, wanneer zieke dieren levend bij de jager werden gebracht. Tegenwoordig is de Friese stabij voornamelijk nog te vinden aan de voet van een mollen en bunzing verdelger.
Uiterlijk
De Friese stabij is een krachtig gebouwde, langharige hond en is te vinden in de kleuren zwart, bruin of oranje met wit. Het witte deel mag ook schimmelkeurig zijn of spikkels hebben. Het dier heeft sluik lang haar op het lichaam en het hoofd is kort behaard, daarentegen hebben de oren weer een vrij lange beharing, net als de staart. De ogen zijn zwart bij honden met een zwarte grondkleur en bruin bij de andere kleuren. Een reu is ongeveer 53 cm hoog en een teef 49 cm.
Achtergrond
Over de herkomst van de Friese stabij is niet veel bekend, wel zijn overeenkomstige honden te vinden op de schilderijen van onder andere Jan Steen. De Friese stabij kwam, afhankelijk van de arbeid die het dier moest verrichten, voor in verschillende maten. In Friesland werden ze veel gebruikt bij de jacht op haar- en veerwild, als trekhond wilde men een forse hond en de mollenvanger vond juist het kleinere formaat handiger, zodat hij in een korfje achter op de fiets meegenomen kon worden.
‘Bijke’ zoals de Stabijhoun vroeger ook wel werd genoemd moest helaas als jachthond het veld overlaten toen de populariteit van buitenlandse jachthonden groeide. Om meer richting allround gebruikshonden te fokken, werd de Friese stabij in het verre verleden gekruist met de Wetterhoun, deze invloeden zijn soms nog terug te zien aan een licht gekrulde vacht.
